Limburgs dialect

Dao bös se weer, verfroemmelde sjnoet

óm die vaje en rumpels lach ich dich oet

get krejjepeutjes, zoget duit mich nieks

vlekskes… ’t loont neet des se d’r haer kieks.

Vandaag is ’t mit knotere ’ns aeve gedaon

want kiek dichzelf hiej veur de sjpegel sjtaon

aan ’t begin van ’ne daag mit nuuj kanse

óm joeks te make, te sjanse en te danse.

Óm det sjpegelbeeld ’ns good veur ’t lepke te haje

die lachrumpelkes nág deper biej-ein te vaje

want det wichske, dao örges deep van binne

wilt bès nag waal ’ns get lolligs verzinne.

Laot neet de laeftied dien druime bepaole

’t geit d’róm, die ouge te laote sjtraole

bön noe ’ns zélf dienne beste vrundj of vriendin

gun dich óm te beginne ’n portie gooj zin.

Dus daag leef miens, lach nao dien eige gezich

en nao dae kleine óndeug dao-binne…

veur det wich is dit gedich.                                                        Lisa Naus ©

Mit pen op pepier mien hert oetperse
ech, veur minder doon ich ’t neet
al mót ich aaf en toe zjwaor prakkezere
euver waat d’r sjörgde of mich janke leet.

’n Portie gedöldj kèns se waal gebroeke
want waat neet in wäörd is oet te drökke
wilt mit ’n leefdevol opgesjoerd gedich
of eige verhaol aaf en toe wáál lökke.

Doe leers dien geveules kènne én ute
sónger opgepoetsde wäörd te verzinne
op die meneer kèn sjrieve ruumte gaeve
aan dien zuverste ich, deep van binne

Perbeer ’t ’ns óm det dinke los te laote
kiek of se d’r plezeer aan kèns belaeve
doe hoofs ’t geine angere te laote zeen
sjrieve is ’n gesjink, aan dichzelf gegaeve.

Lisa Naus

Mienne pap wirkde biej ‘n iezergeteriej
op de aafdeiling fiene metaalsjlieperiej
saoves es d’r toeskwoom raok d’r nao de febriek
zjweit, iezer en sigrette, det sjteit mich nág biej.

Woor ’t sjoon waer en mam vónj ’t good
den wachde ich ‘m op aan ‘t inj van de sjtraot
vervaelde mich get eer d’r aan kwoom fietse
mer es ich ’m zoog, woor det euver, oppendaod.

Dao woor d’r den toch, mit zien prikkebaerdje
dwaers euver sjtraot rènde ich op ’m aaf
leet mich door um op de fietsesjtang höffe
in die febriekslóch, det woor toen gans gaaf.

Haaj pap zich gewasse en sjoon klejjer aan
den kóste v’r aete, daonao drejde d’r ‘n sigret
v’r kalde euver sjool, loesterde same nao de radio
en netuurlik mós ich altied väöl te vreug nao bed.

Vanónger de daekes heurde ich pap de trap op kómme
waat woor d’r sjterk, hae noom drie traeje tegeliek
zó gaer wooj d’r mich nag aeve gojenach kómme zègke
op zón moment veulde ich mich de keuning te riek.

Weit g’r …
of d’r noe febrieks- of zeip-lóch róndj ’m zjweefde
mienne pap woor geweun mien allereerste leefde.

Vanaaf des doe d’r neet meer bös
zit d’r ’n laegte in mien besjtaon
en al laef ich nag hóngerd jaor
gans zal ’t gemis nootj euver gaon.

En al meine ze ’t good, mit häör
“zet dich d’r noe ’ns euverhaer”
gènne daag zal ich neet aan dich dinke
nag neet mesjien, al haje ze ’t gaer.

Want in ’t verhaolebook van mien laeve
sjteit heel get gesjreve euver dich
mit ink dae doordrök, toet ’t lèste blaad
zo bliefs se ónoetwisbaar van mich.

Mienne pap noom mich vreuger dök mit nao ’t water
det broesend geweld hoot de Maas, leerde ich later
sjoeverend keek en loesterde ich, niepend in zien handj
mien sjoontuupkes nét wied genóg van de kantj.

Jaorelank zin v’r same nao de Maas gegange
höbbe oere aan ein sjtök biej de sjtuuw gesjtange
mit de lóch van ’t water in de naas, de windj in de haor
es v’r begóste te zjwaegele, wore v’r nag lang neet klaor.

De Maas noom alles in zich op, ós leef en ouch ós leid
en veur ’t nao hoes gaon wore ós köpkes laeg geweijd
det geveul is d’r nàg, ouch mit euversjtaeke op ’t vaer
mer ’t leefs gaon ich toch nao det aje plekske haer.

Want dao, biej ’t zeen van det broesend geweld
veul ich pap zien handj, die de miene vashèlt
wie aad ich ouch waer, det zal nootj euvergaon
in Belvend aan de Maas kump hae naeve mich sjtaon.

Lisa Naus ©

Sjmorges op de waegsjaol
trek ich nootj ‘n bliej gezich
want det lief mót sjmaler
haet ‘t väöl te good biej mich.

Plek mien moel opein van dreugte
geit ‘n sjlukske d’r waal in
rammelt mich ouch nag de maag
is mich alles nao de zin.

Neet gewend óm fien te kieke
wach mich noe ‘n zjwaore sjtraof
es dae cholesterol zo blief
krieg ich pille, haet de hoesarts belaof.

Dae kèn mich get, dae kommandant
aan zoget werk ich ech neet mit
alles griep ich aan óm te zeen
of in mien lief nag verangering zit.

Dus noe aet ich havervlokke
‘ne kilo in de waek, mesjien get meer
bitterballe, sónger kurskes
zo maaks se van emes ‘ne zemeleer.

Ich wil gèn aafsjied van dich numme
want doe geis neet weg van mich
in mien hert draag ich dich mit
blief nag sjteeds dae bandj mit dich.

V’r zin zo hech mitein verwaeve
det kries se neet mer zo oetrein
waat ’t versjtandj ouch zaet
doe en ich, veur blieve ein.

De sjtilte van ós dörp
de sjtraote, de aaj hoezer
’t toreklökske sjmorges vreug
’ne klank dae wied euver de veljer dreug.

Hiej is ’t nag röstig
zaet idderein gojendaag
gein winkelkerre roebbelend oppe sjtraot
gein gejaag, m’n laef nao dörpse maot.

Laot ’t mer blieve wie ’t is
ós dörpke
ós gesjieddenis.

Bekans ’n half oer zoot ze te wachte, es altied woor ze veul te vreug

En ’t book det ze wooj laeze, deej eur ouch gaaroets gein deug

Want die deur ging zo dök aope; woor ’t hiej altied zo drök?

Nieks es manskaels kaome binne, mer nag sjteeds zoog ze neet häör “sjtök”

 

Hae zoej allewiels toch motte komme, dae van de advertensie inne gezet

Sjtiekem bekeek ze nag ins zien foto: dao op uigde d’r gans net

Van druimerig woord ze opèns realisties:  ’t hoof geine knappe vent te zin

Es d’r mer van herte leef is, det is alvès ‘n good begin

 

Ze haaj de mood has opgegaeve, wie d’r binne sjtoof, juus oppe tied

Verlaege vroog hae nao häöre naam

Zeej goof ‘m dae, gans euvertoemeld …

… en häör hert d’r biej

De letste wäörd die ich taege dich zag,
In ’t dónker van die sjtille nach,
Die kaome oet ’t deeps van mien hert
Omdet ich wis, det ich dich los mòs laote

En doe, mit dien sjaemele krachte,
Zags juus det, wao op ich zoot te wachte,
Al dien leefde goof se mich
Ofsjoon d’n draod haos waor gebraoke

Ich hoofde gein woord meer te zègke
Euver waat toch neet woor oet te lègke:
Doe haes mich es eerste geleerd, wat waore leefde is:
De sjpraok van hert toet hert

Det letste gefluuster in ‘t sjtille duuster
Getuugdje dao van

‘Ich haaj van dich”
Daomit woor alles gezag

’n Kindj waert gebaore om op te greuje
Om te lere, op eige bein te sjtaon
De kèns d’r nag zoväöl van haje
Ens mósse ’t toch ziene waeg laote gaon

Sjtökske biej bietje zuus se ’t gebeure
Mit valle en opsjtaon, blötse en sjramme
De èljers veule van binne de pien
Terwiel ’t wich allang euverendj is gekômme

Sjnel löp ’t wiejer, kiekt ens um, neet te lang
Drök doonde met gans angere dinge
Dao wied-eweg, achter de raegenbaog
Dao haopt ’t zien gelök te vinge

’t Doert neet lang meer, den geit ’t loos
Nao plaatse wovan me nag noojt haet geheurd
Mam hèlt heur hert vas, maar zaet nieks
Wach zjwiegend op waat d’r gebeurt

Ze is waal bezörg, maar sjtiekem auch greuts
Op waat eur kindj dao presteert
’t Maak toch maar sjoon zien druime waor
Ouch door wat ’t van eur haet geleerd

Maar duit ’t kindj zich nag ‘ns pien
Den zal mam d’r weer sjtaon
De erm es altied wied oetrein
Um ’t op te vange … en den weer te laote gaon

Kiek dao op mien bed, die lepkesdaeke,
Versjlete kraom, mich toch nag leef
Es dae fóddel ens kôs kalle
Gein sjtufke det ónbesjpraoke bleef

Om ’t aanwerk te make: dit wit broderieke
Is van mien kemunieklèdje, det waor sjiek
Jaomer genóg sjnammedaags al verroepzak
Tösse de sjpeike van miene nuje fiets

En dit rood-greun ruutje is van ‘n bluuske,
Det droog ich op zônjig, nao ome Thei en tant Merie
Traonendje uig haaj ich aan ’t inj vanne middig
Want pap en miene ome paafde segare wie nag nie

En hiej, det gries wölke, det woor veur de Kersmis,
Mich sjoon op verkaeke, toet moders verdreet
Ich kreeg de krets van det gekriebbel
’n Kleid wie ‘n plaetje, maar ich droog ’t neet

Dao taegeneuver zin d’r ouch sjtufkes
Die veulde heel zaach, wie ‘n tweede hoed
Ze waerde toet oppe draod versjlete
En zeen óngerhandj wie gatekees oet

Die lepkesdaeke op mien bed
Teltj euver de hóngerd verhaole
Achter ‘ne raegenbaog van kleure
Zitte die veur ‘t oug versjaole

En kump d’r ‘s emes op bezeuk
En veltj d’r in ’t gesjprek ’n gaat
Den höb ich door die kleurige daeke
Altied waal weer ‘n präötje paraat

Oojt zoot se veur mich, oerelangk
Greuts en keuninklik, mer vol geheime
‘n Vraemdje, die allein miene ougopsjlaag
En gerössjtellende handjdrök kòs versjtaon

Gelaote leet se gebeure, det ich mit mien penseelsjtreke
Dien seerlikke ômtrekke poezelde
En dien hoed, sjienend es zjwart satien
Leet sjtraole naeve de fiëstelikke kleure van dien kleid

Doe zoots dao wie ein meisteres
Keuningin van ein riek
Waereldjwied van det van mich aaf
Hiej haer gebrach door ontèlbare druime
En ein inkele, betouverende sjter

Waem woors doe toch?
En is ’t dich gelök, dien druime in laeve te haaje
Dien sjter te volge en daobiej
Dien waerdigheid neet te verleze?
En as ich dich vandaag weer taege zou komme
Eksotische vlinder, gevange tösse de miense,
Zooje veer ôs den nag truuk kenne
En mesjien aeve sjtilsjtaon
Biej wat oojt woor?

Of is dae sjoëne vlinder noe vleugellaam
Bös se gewaore wiej de meiste:
Zonger druime
Doodgeweun

Is dien kleurig portret
Allein mer ‘n aafsjpegeling
Van wat haaj kenne zeen?…

De wiezers biete in de tied
En wat gewaes is, zin veur kwiet

Seconde sjpatte wie zeipbelle oetrein
Aaf en toe dinkse: ‘haaj ich maar … ‘

Doot det noe neet, höb gein sjpiet
Det is pas ech zunj van de tied

De harmenie heurt biej de zomer
Biej de zon, die zaach ’t koper aajt
Es ’t ritme, door de lóch gedrage
’t Kindj in mich weer wakker maakt

De ore gesjpits om oet te vinje
Van wo dae joeksige toemel kump
Zit ich al klaor om op te sjpringe
De sjtraot op, wo ’t trómmelt en träöt

Wie ich nag ’n wich waor, joog de harmenie
Al ein welske door mien blood
Pap sjtóng naeve mich te sjoenkele
Jao, det weit ich nag heel good

De ganse sjtraot woor ein meziekfees
Idderein lachde en zông mit
Mer de harmenie trok wiejer
‘t Waor gedaon, jaomer vónj ich det

Nao nag ‘n praotje mit de naobers
Ginge veur mit ‘ne lach oetrein
Aan pap zien handj leep ich nao hoes toe
Mit de meziek nag in mien bein

Es ich in de sjpeegel kiek
Zeen ich dien gezich
Ofsjoon ozze bandj al zo lang is verbraoke
Bösse toch altied biej mich

Ich vraog mich dök aaf
Wie dèt zou zien gewaes
Doe aan mien ziej, al die jaore
Mit gooje raod en unne gulle lach
Want doe haels waal van sjaele zeiver, waerde gezach

Oet waat mich door angere woord verteld
Höb ich in gedachte dien portret samegesteld
Maar ut blief ein beeld oppe achtergrondj
Es ich nao dien foto kiek
En die mit mien eigen gezich vergeliek

Noe krieg ich langzaam grieze haore
En zeen ich, wie des tòe aajer zouws zien gewaore
Ut duit pien, nach altied dèt gemis
Van dich, mien mam, die d’r neet miër is

Es ich in de sjpeegel kiek
Zeen ich dien gezich
Soms vraog ich mich aaf:
Mam, bösse ein bietje greuts op mich?