Ich wil gèn aafsjied van dich numme want doe geis neet weg van mich in mien hert draag ich dich mit blief nag sjteeds dae bandj mit dich. V’r zin zo hech mitein verwaeve det kries se neet mer zo oetrein waat ’t versjtandj ouch zaet doe en ich, veur blieve ein.
De sjtilte van ós dörp de sjtraote, de aaj hoezer ’t toreklökske sjmorges vreug ’ne klank dae wied euver de veljer dreug. Hiej is ’t nag röstig zaet idderein gojendaag gein winkelkerre roebbelend oppe sjtraot gein gejaag, m’n laef nao dörpse maot. Laot ’t mer blieve wie ’t is ós dörpke ós gesjieddenis.