De letste wäörd die ich taege dich zag,
In ’t dónker van die sjtille nach,
Die kaome oet ’t deeps van mien hert
Omdet ich wis, det ich dich los mòs laote
En doe, mit dien sjaemele krachte,
Zags juus det, wao op ich zoot te wachte,
Al dien leefde goof se mich
Ofsjoon d’n draod haos waor gebraoke
Ich hoofde gein woord meer te zègke
Euver waat toch neet woor oet te lègke:
Doe haes mich es eerste geleerd, wat waore leefde is:
De sjpraok van hert toet hert
Det letste gefluuster in ‘t sjtille duuster
Getuugdje dao van
‘Ich haaj van dich”
Daomit woor alles gezag