Wat doe je als je huwelijk op dat van je ouders lijkt?
Ingesleten gewoontes, ooit prettig houvast, benauwen je.
Sleur roept allergische reacties op.
Elke ochtend bij het ontwaken, bekruipt Saskia dit gevoel. Ze moet kiezen: accepteren of een andere weg bewandelen.
Ze besluit tot het laatste en belandt in een emotionele achtbaan. Het duizelt haar, ze wil eruit …
Hartstocht en avontuur deden haar bloed bruisen. Een beetje sleur kan echter ook broodnodige rust geven, al is het maar om stil te staan bij jezelf. Van onverwachte zijde krijgt ze hulp en weet dan, wat waardevol is in een mensenleven …
De roman “Port en arak” van Lisa Naus is verkrijgbaar via de boekhandel, maar ook via Bol.com en Selexyz.nl,
onder ISBN 978-90-484-1561-8.
SAMENVATTING
Saskia besluit bij het naderen van de mijlpaal van vijftig eindelijk eens haar zolder en daarmee de meest uiteenlopende herinneringen onder de loep te nemen. Aan de hand van foto’s uit verschillende periodes van haar leven komen voorbije jaren weer tot leven.
Over hoe ze op vrij jonge leeftijd in het huwelijksbootje stapte met Peter. Een bootje dat na twintig jaren de nodige wind in de zeilen ontbeert en strandt. Waarna ze merkt dat eigenlijk niet alles zo vanzelfsprekend meer is. Met dochters Tess en Britt en vriendin Jessie maakt ze onverwachte dingen mee waardoor ze leert dat ze ook als single kan genieten. Toch mist ze een partner aan haar zijde, iemand die haar toegewijd is.
Na een verrassende vakantie wordt ze van de ene op de andere dag meegesleept in een grenzeloze verliefdheid. Voor deze nieuwe, passionele liefde is ze bereid nogal wat grenzen te verleggen; ze begeeft zich in een emotionele achtbaan.
Voor de buitenwereld beleeft ze een romantische idylle, maar in werkelijkheid heeft haar minnaar een grillig karakter, wat haar beurtelings verliefd, onzeker en zelfs bang maakt. Uiteindelijk moet ze opnieuw een keuze maken. Een leven van opwinding en avontuur kan dan wel het summum van genot lijken, maar een bepaalde mate van rust en regelmaat is onmisbaar voor het behoud van haar innerlijke balans.
Dan krijgt ze hulp van onverwachte zijde…
ENKELE FRAGMENTEN UIT HET BOEK
… Pas toen de schuimige fontein van wittebroodsdagen droogviel en het leven weer zijn gewone loop hervatte, moest ze spijtig constateren dat haar kersverse echtgenoot in zijn doen en laten nogal wat trekjes vertoonde, die aan haar moeder deden denken. Met de orde en regelmaat die hij als vaste pijlers in zijn dagelijks leven wenste, kon hij zich beslist met haar meten. Weer leefde ze met iemand die alles onder controle wenste te houden, dit keer haar echtgenoot; het leek alsof ze van de regen in de drup terecht was gekomen.
… Ze bleef als bevroren zitten, de woorden als elektrisch geladen deeltjes tussen hen in. Ze was bang om hem aan te kijken, van beneden klonk gedempt het geluid van de tv tot haar door. Ten slotte richtte ze haar blik aarzelend omhoog. Zijn verbaasde ogen in de hare; dan kneep hij de zijne tot spleetjes, knikte rustig en bedachtzaam. Het verbaasde haar dat hij het verschrikkelijke, het allerergste, zo lijdzaam onderging. Was dit het dan, het fatale moment, zo klein, zo zonder wanhoop, zonder tranen?
… Op een keer vond ze ’s morgens tot haar verbazing een badhanddoek op het terras en op het bruggetje over de vijver een stel badslippers. Er dreef een kurk op het water en tussen de varens schitterde iets dat bij nader onderzoek een lege fles bleek te zijn. Langzaam begon er iets te dagen.
De avond tevoren had ze in het schijnsel van de maan op het bruggetje zitten pootjebaden, met de fles port binnen handbereik. De vissen hadden aan haar tenen gesabbeld, ze had zich rot gelachen. Geen idee hoe laat ze naar bed was gegaan, misschien had ze inderdaad een glaasje teveel op. De hele dag had ze binnenpretjes gehad om haar onbesuisd gedrag. O, als haar ouders dit eens hadden kunnen zien, hun brave Sas, zo uit de band springend!
… Met de traagheid van een bejaarde komt hij overeind en schuifelt naar haar toe, zijn ogen aarzelend in de hare. Instinctief spreidt ze haar armen en slaat ze om hem heen. Even maar, dan laat ze los, ze kijken elkaar diep in de ogen en even later verenigen hun lippen zich in een ingehouden kus. Dan staan ze weer los tegenover elkaar, de handen vast, een cirkel waarbinnen hun blikken zich verstrengelen. Er is geen plaats meer voor twijfel, haar hart gaat naar hem uit. Zijn ogen glijden weg van de hare, maar haar handen houden zijn trillende vingers in een stevige greep.
“How are you?”
.. Ze vlucht naar boven, wanhopig op zoek naar een plek waar hij haar met rust zal laten. In een opwelling sluipt ze de zoldertrap op en verschanst zich achter het luik, dat naar de ruimte onder het dakbeschot voert. Daar ligt in een donker hoekje ook het doosje met de ring en het kruisje, haar geheime reserve. Ze kruipt achter het luik, het kan niet helemaal dicht, ze houdt het met haar nagels in de sponning geklemd, muisstil biddend dat de duivel haar niet zal vinden. Even voelt ze achter zich, knijpt in het bundeltje, smeekt in gedachten: mamma, pappa, help me! In het donker vraagt ze zich vertwijfeld af waarmee ze bezig is, bibberend van angst hier te zitten, terwijl haar niks te verwijten valt. Ze hoort voetstappen op de trap, houdt haar adem in, dan zijn voetstappen op het linoleum, ze houden vlak naast haar halt. Stilte, gehijg. Opeens wordt het luik weggetrokken, het scharnier breekt krakend los.