nog even
en de gouden bal verliest haar kracht
weemoed versluiert al de uren
waarin we gretig nog wat zonnestralen slurpen
in het besef dat het spoedig voorbij zal zijn
nog even
en we vieren het afscheid van dit hemels jaargetijde
bomen getooid met bonte pracht
laten hun kleurige confetti dwarrelen
tot een zacht tapijt onder onze voeten
nog even
en onze aandacht richt zich weer naar binnen
naar ons knusse paradijsje vol warmte
waar woorden en stiltes door niemand worden gehoord
alleen door jou en mij
nog even …