[custom_frame_left][/custom_frame_left]

Het huidig manuscript roept me weer elke dag. Op dit moment ben ik bezig met corrigeren, een monnikenwerk van enkele maanden. Alles nalezen, verbeteren, aanvullen, schrappen, en dan op de computer uitwerken. Als zodanig is dan de eerste opzet klaar.

Ik vergelijk het graag met een pan soep voor speciale, geliefde  gasten. De basis zit in de pan, nu moet het nog een feestelijk gerecht worden door toevoeging van ingrediënten en kruiden. Juist die extraatjes zullen verrassen, intrigeren, prikkelen, uitnodigen om nog iets meer te nemen.

 

Dan nog een flinke scheut romige humor erdoor …
Kortom, er is nog heel wat werk in de keuken!
Maar jullie mogen alvast enkele hapjes proeven.

 

FRAGMENTEN UIT HET NIEUWE MANUSCRIPT (onder voorbehoud)

… Eerst een paar vingers heel lichtjes op haar arm, dan met m’n handpalm heel voorzichtig opwaarts strelen, tot aan haar schouder. En dan langs haar hals op weg naar die gladde wang. Die zou ik slechts met mijn vingertoppen beroeren, alsof ze van dons is. En dan met het topje van mijn wijsvinger op zoek naar de ader, vlak onder de dunne huid van haar hals, daar bij het sleutelbeen, om te voelen hoe haar hart klopt, hoe haar bloed pulseert… En dan zou ik haar sierlijke, slanke handen nemen en ze op mijn eigen huid leggen …

M’n hart slaat op hol, de hitte van de infrarood lampen doet de rest.

Ik kan maar beter gaan.

 

… Als in een tango wisselen toenadering en plagende afwijzing elkaar af. Wat blijft, is het gevoel van onderlinge verbondenheid. Het gevoel waarnaar ik zo lang gehunkerd heb. Hij is de man bij wie ik eindelijk mezelf kan zijn. Hij is niet eisend, niet dwingend, betoont zich in elke situatie alleen maar rustig en begripvol.

Met hem voel ik me met duizenden draadjes verbonden. Hij weet wat hij doet en daardoor voel ik me bij hem altijd veilig. Alsof hij intussen vanuit zijn zorgzaamheid een vangnet voor me heeft gesponnen, voor als ik per ongeluk eens mocht vallen. Op die manier leer ik mijn angsten overwinnen en me langzaam maar zeker steeds meer bloot te geven, in letterlijke en figuurlijke zin. Hij verwacht geen beloftes van eeuwige liefde en trouw, alleen volledige openheid van zaken, de naakte waarheid. Hoewel we elkaar lijfelijk verkennen en beminnen, komt er nog een hele poos niets van Het Ultieme Gebeuren. De daad op zich is voor mij nu eenmaal het allergrootste struikelblok.